Ўзбекистон халқ шоири Ойдин Ҳожиева 81 ёшида вафот этди

ТошДУнинг филология факультетини тугатган (1965).

Меҳнат фаолияти «Шарқ юлдузи» журналида адабий ходим (1965), бўлим бошлиғи (1971 — 76), «Саодат» журналида бўлим мудири (1976-85), «Гулхан» журнали бош муҳаррири (1985—94), «Миллий ва ижтимоий барқарорлик» жамғармаси раиси (1993—95). «Саодат» журнали ва унинг иловаси «Гулчеҳралар» газетасида бош муҳаррир (1994 йилдан). Илк китоби — «Шабнам» (1970). «Манзиллар» (1971), «Мен севган қўшиқ» (1972), «Орзу гули» (1974), «Тароват» (1976), «Достонлар» (1980), «Хушхабар» (1983), «Мушфиқ онажон» (1983), «Чашмаларни излайман» (1986), «Тамал тоши» (1988), «Ишонч юлдузлари» (1989), «Кўзимнинг оқу қораси» (1996), «Паноҳим» (1998) каби шеърий тўпламлар муаллифи.

Ижодида инсон қалби кечинмалари халқона оҳангларда ўзига хос талқи-нини топган («Наво», 1977).