Qadim zamonda bir oyna soluvchi bo‘lgan ekan.
Bir kuni u o‘z foydasini ko‘zlab bir devonaga debdi: “Agar borib odamlarning oynalarini sindirsang, menga yordam bergan bo‘lar eding, keyin mening ishim yurishar edi”.
Devona uning gapiga kirib, oyna soluvchining uyiga yugurib borib, hamma oynalarini bitta qo‘ymay sindiribdi.
Kechqurun uyiga kelgan oyna soluvchi buni ko‘rib g‘azablanibdi va devonani urisha boshlabdi.
– Nega mendan jahling chiqadi, axir oynalarni sindir, deb o‘zing ayting-ku?! – debdi devona.
– Men senga boshqalarning uyidagi oynalarni sindir, shunda mening ishim ko‘payadi, dedim.
– Agar boshqalarning oynasini sindirsam, ular boshqa oyna soluvchini chaqirishlari mumkin edi.
Senikini sindirsam, sen hech kimni chaqirmaysan va o‘zingning ishing ko‘payadi, – debdi devona.
Bilginki, boshqalarga ziyon yetkazish evaziga tirikchilik qilishning oqibati mana shunday bo‘ladi.
“Ibratli hikoyalar”dan
